köprüaltı

pizza huttan bi daha asla oraya dönmemek üzere çıktık, 4 dönmez üyesi. sinirimiz bozulmuştu, baya haksızlık yapmışlardı, baya çirkin müdürleri ve şeflerini orda bıraktık, çıktık. sinemaya giricektik, ama keyfimiz fazla kaçtı, kendimizi o soğukta attık kadıköy sokaklarına... kaybolur gibi olduk nedense, sonra yoldaki abilere ablalara köprüaltına nerden gidiliyo diye sormak garip geldi, başladık yürümeye. ilk 15 dakika şefe küfrettikten sonra başladık biz 4 kuzen şarkı söylemeye... işte o an fark ettim ki; tek başına söyleyip, üzülüp, damara girmektense 4 tane aranda kan bağı olan insanla bağıra çağıra şarkı söyleyince baya bi mutlu oluyomuşsun. bazen öyle olması gerekiyo ya, akışına bırakmak gerekiyo her şeyi, yolda şarkı söyleyebilmek, çok takmamak her şeyi.

canım ablam ve sevgili ozan ve kaan
sizleri çook seviyorum !
kahrolsun pizza hut
yaşasın kadıköy-oda.