twitter tespitleri çok sıkıcı
facebook doğum günü kutlamaları içten değil
blogger güzel
az kişi var
bu aralar her şey sıkıcı
yediğim tatlılar aynı tadı vermiyor
en komik espri burun delikleriyle gülerek yapılanlar
insanların hırsı beni yordu
rüyalarıma çok korkunç insanlar giriyor
diziler bunaltıcı
insanlar çok konuşuyor
ben de konuşurdum - hevesimi kaçırdılar
sevmeyi severdim - çok sevene kadar
küçükken hayalini kurduğun her şey önüne geldiğinde bir bir mideni bulandırıyor.
bi de makarnadan yapılmış salıncakta sallanmak vardı; şimdi düşündüm pek iyi fikir değilmiş.

alegori

hümanist değilim.
2011 benim bunu fark ettiğim senedir.
eskiden çoook eskiden çok severdim herkesleri; kimseler kırılmasın isterdim.
şimdilerde herkesin en küçük hareketi pıt diye batıyor.
eskiden gözüme sempatik gelen hareketler şimdi çok antipatik.
ya da ben baya sempatik olmayan bir insanım artık ?

-geçmiş- kelimesi eskiden özlemken artık kalp ağrısı.

özlemiyorum, sadece kalbim ağrıyor.

of

sıkıntılardan sıkıntılara koşuyorum. çok bunaldım.
of.

gökhan semiz

boat on the river kalmış aklımda; styx bağırırdı yaban ellerden

sonra graham nash dolanırdı hicazında bakırköy akşam üstlerinin

yusuf islam, cat stevenstı o zamanlar, tayyip kasımpaşada yancıydı masada

tek arzusu çift kaşarlı olmasıydı tostlarının

erol büyükburçtu kral, metin oktaydı; okan bayülgen değil

tupac daha vurulmamıştı sokağın ortasında

kırmızı balonları vardı ibonun, bodrumda otelleri değil

atilla atasoyun eczanesi viagra satmaya başlamamıştı daha örneğin

deniz seki bi güzel vokalistti daha yeni yetme

hep içimden bağırırdım ona bilmezdi; yapma diye bunları, gözünü yiyim etme

zeki müren bi asil dururdu paşa paşa kendi sahilinde

götü başı ayrı oynamazdı günün delikanlıları gibi orta yerde

mahalle ortası kalaycıları mırıldanırdı sokak arası nağmelerini

sözünü kesen bozacı amca olurdu en fazla, üçüncü sayfa kahramanları değil

duymaz uydurur şükran teyze oturaklı kadındı, buydu olayı

sabahları börek yapardı komşusunun oğluna kendi evladı olmadı diye

daha keşfetmemişti kadın programlarında figüran olmayı

kafiyeler aralarında bölünmemişti zengin – fakir diye

içimizden geldiği gibi yazardık şiirlerimizi

past time paradise coverlanmamıştı gangsta’s paradise diye

ceyar bi dizideki kötü adamdı, büyüyüp cem uzan olmamıştı daha

mahalle bakkalının önünde kaşar-ekmek-gazozun en güzel olduğu zamanlardı

kuuliçlerimiz vardı bizim; yarım ekmek arası salamilerimiz

daha ray sistemli gökdelenler yoktu; ya da ekran delen televoleler

tipitip güzel adamdı bozmadı hiç kendini mesela örümcek adam gibi

top gundaki asil çocuk daha ayda arsa almamıştı o zamanlar

reha ne güzeldi mesela o zamanlar atinadan bildirirken

savaş ay ne şık adamdı, michael jackson ne kada da siyah

ben ne günahsızdım mesela o zamanlar, rahibe teresa modeli

ama hatırlıyorum gün gibi; satmamıştım hayallerimi göt gibi

işte tam o zamanlar evimden biraz ilerde, boyu benden ilerde

bi kardeşim vardı bakırköy dükü, bağcılar kontu;

varoşun marilyn mansonu, bir kırık giresun şansonu

herkes james dean gibi ölemezdi ama

hiç birimiz istemezdik ki bu garip sonu

güzeldi o zamanlar güzel;

her şey onurluydu; her şey temiz

e normal tabii; ölmemişti ki daha gökhan semiz


edit: postladıktan 1 saniye sonra bugün gökhan semiz'in doğum günü olduğunu öğrendim.

dm

sana dargınım depeche mode; konserini öss'mden 2 hafta önce yapıp, sonra o konseri iptal edip, üzerine 3 yıldır türkiyeye gelmediğin için.

sana dargınım dave.


sister of night'la yine kalbimi çaldın ama bu gece de.

sanat benim içindir.

sanat kimin içindir?
sen niye sanat yaparsın?
sanatçı nedir?

erdağ hoca geçen derste bunları sordu. o güne kadar neden sanatı hayatımda tuttuğumu, öğrenim bağbında bunu seçtiğimi çok basit bir şekilde düşünmüştüm; seviyordum.

peki... sevmek bir şeyi iş olarak yapmak için yeter mi?

bence yeter.

peki, tamam, seviyorsun, peki bu yaptığın işleri sen mi sevesin, toplum mu sevsin?

işte soru burda başlıyor. benim aldığım eğitim tamam, çok güzel, ama 'çaycı'ya değil belirli birkesime hitap edecek. bazen de 'çaycının' bile anlayacağı seviyde olacak.
sergilerim olacak belki. ya da belki yok yok tamamen reklam sektörü. e ama ben hani insanlara yararlı olacaktım? hani toplumun yararına da bir şeyler yapacaktım ? kendimi soyutlanmış hissediyorum.

benim için sanat hamilelik testini kana bulayıp üstüne peçeteler koyup fotoğraf çekmekten çok daha fazlası.

benim için sanat siyah iki kareden fazlası. eğer kareler, dörtgenlerse de bi sanatçının amacı ya Kandinsky gibi olacak, insanları rahatlatmak, ruha dokunmak, ya Malevich gibi olacak; yeni bir görsel dil yaratmak. amaçsız sanat sanat değil.


gürültü yaparım sanat değil diyense hiç sanatçı değil. ( madi clara okuyanlar bilir).


çok karışığım. neyse ben gidip biraz parçalanmış kurabiye çizeyim.

2012

her yeni yıl klasik söylenen laflar vardır: 'yeni yıl bana sağlık getirsin, şans getirsin, para getirsin, bıdı bıdı'. aslında öyle. ama bi yeni yıl mı gerekir hep yeni şeylere umut bağlamak için insanlara gereken ?

nereden geldi bu düşünce şimdi?

aslında her şey çok basitti. dün tuğçe'nin evine gittim. 7 kişilik mini bi ev partisiydi. normalde bi arkadaşımız daha vardı ama o son dakka tek başına girmek istediğine karar verdi :). neyse ben çok severim ev ortamlarını, dışarısı beni biraz korkutuyo.

neden korkutuyo? hemen özet.

geçen taksimden dönüyoduk 4 arkadaş; iki erkek iki kız. iki tane 20li yaşlarda 'insan' geldi, laf atmaya başladılar. neyse rahatsız ettiklerini, gitmemiz gerektiğini söyledik. devam ettiler. neyse arkadaşıma 'aaee manitaları almışsın yanıneaaa' derken, bi tanesi geldi koluma vurdu, biz de gittik hemen polise şikayet ettik. polis de sözde ilgileniyo, tamam dedi siz devam edin yolunuza biz ilgileniyoruz. tam meydana geldik gidicez. bi arkamı döndüm bunlar böyle koşarak geliyolar. bi tanesi elindeki şemsiyenin sapını kırmış arkadaşım daha olayların farkında değilken dan diye geçirdi kafasına. neyse devamı zaten kan dövüş. sonra polis geldi. bu ikisi demez mi biz bunlardan şikayetçiyiz diye?! ben kafayı yedim zaten. düştük karakol yollarına... ifade vermeye. başladı bunlar konuşmaya
- bu kızlar bize yavşadı, çocuklar çekemedi!!!
+yok olmadı...
-hıı o zaman bunlar geldiler bizden sigara istediler !!!
+biz sigara içmiyoruz?
- BU BENİM ANAMA KÜFRETTİ

falan filan böyle 2 saat bunların saçmalamalarını dinledik. sonra acile götürülen arkadaşımız geldi; polis de şikayetçi olursak bu işin uzayacağını ( en az 1.5 yıl) bi de bizim de kendimizi korumak adına bile olsa onlara vurduğumuz için haklı olmadığımızı söyledi. zaten bi polis gelmiş kadına çarpmış polis alkollüymüş vay halimize... neyse sabah 5te çıktık en sonunda ordan, arkadaşımızdan para almışlar zorla, meğersem normalde böyle durumlarda hastanelerin para almamaları gerekiyormuş. gittik hastaneye. of zaten bacağından vurulan mı dersin, kanlar sargılar, parayı da vermediler, pazartesi gelin dediler. sonra da gittik taksiye... bizim okula da aşırı fazla tutuyo bu taksimden. dedik abicim indirim yap.

- oo tamam binin yapmaz mıyım, 15 20 indiririz.

okula gelince :

- HEA 95ti 90 olsun.

neyse sonra sinir krizi minir krizi diğer gün ilkokuldan tiyatro izlemeye gelen çocukları karşılıycaktım, onlara şarkı listesi yaptım 2 saat sonrada kalkıp dans ettim falan...


neyse geri dönelim. zaten bu umutlar, yeni yıl meselesi de bu konuyla biraz alakalı. bu olaydan sonra düşündüm, ben o gece ölsem, başıma çok büyük bişi gelse, ne olacaktı ? daha yapmak istediğim zilyon tane şey, gitmek istediğim yerler, daha bissürü bissürüler vardı! ki ben yeni yıla güzel girerim, 2012 farklı olur kafasına teee kaç ay öncesinden girmiştim. neyse bu olay beni o kadar etkiledi ki yapmak istediğim şeyler için; belirli bir seneyi ya da haftayı, günü ( pazartesi :) ) beklemek değil anında davranmak gerektiğini kafamın kocaman bir köşesine oturdum. siz siz olun yeni yıla güvenip o popişleri yaymayın ! hemen yapmak istediğiniz şeylerin listesini yapıp harekete geçin :) bu blog burda manasız durmasın.


yeni gününüz kutlu mutlu huzurlu olsun !